امنیت یا انتقال ؟م.ت. اخلاقی

کمپ لیبرتی که با نامهای دیگری همچون زندان ،رزمگاه آزادی،سنگر آزادی ،نقطه وحشت رژیم ،اشرف نشینان لیبرتی وخلاصه با اوصافی از این قبیل از آن یاد می شود،امروز ۵ شنبه  مورد حمله موشکی رژیم(سید علی خامنه ای) با چراغ سبز آمریکا به ریاست جمهوری"آقا حسین" آباما که سالهاست با"اونا" ونه با"ما"ست،قرار گرفت وتا کنون بنا به گفته سازمان مجاهدین تعداد ۲۳نفر به لیست  کشته شده گان نوبتی از "از اشرف تا لیبرتی" اضافه شده است ،۲ گروگان اوّلیه + ۷ گروگان هم که از یادها رفت ودادگاه اسپانیا وآنهمه امضاء و انشاء با آن همه تبلیغات گوش فلک کرکن هیچ غلطی نکردند ونمی کنند .

سازمان مجاهدین از سال ۲۰۰۳ میلادی یعنی پس از اشغال عراق توّسط آمریکا وخلع سلاح(بخوانیم دست بند وپابند زدن برای اعدام"جمعی فلّه ای") فرزندان مردم ایران که به امید آزادی وسرنگونی رژیم به آن کشور طاعونی(بنا به گفته مسعود رجوی) کشانده شده بودند ،صدها تحصّن،تظاهرات خورد وکلان ونشست وکنفرانس وتشکیل گروه ها ودستجات رنگ و وارنگ دفاع از کوفت وزهر مار بر پا کردند و بازهم می کنند که همه حرفشان این بوده وهست که :"امنیت اشرفیها را ،ابتدا در "اشرف" وپس از انتقال به "لیبرتی" در لیبرتی تامین کنید" گوش فلک را کر کرده و می کند .

امّا هیچگاه شاهد وناظر برپائی حتّی یک تظاهرات ویا تحصّن جانانه که به سادگی در توان سران این سازمان است، جهت انتقال هر چه سریعتر این"بچه های مردم ایران" به بیرون از عراق را هرگز نبوده  وبه احتمال زیاد بازهم نخواهیم بود(امیدوارم در این زمینه در آینده شخصا اشباه کرده باشم) .

ا ز طرف دیگر آخوند های مارخورده وعفعی شده بطور رسمی و آشکار توّسط چین وروسیه و بعد از هر توافق صورت گرفته بین آخوندهای حرام لقمه و آمریکای به ظاهردشمن ملاها، تیغ خویش را تیز کرده وبر گلوی بچّه های مردم ایران بطور فلّه ای می کشند.

سران سازمان موسوم به مجاهدین ودر راس همه آنها یعنی شخص آقای مسعود رجوی بخوبی میدانستند ومیدانند که پس از توافق قطعنامه ۵۹۸(قرارداد آتش بس) ،یعنی پایان جنگ"خمینی"  با عراق ،دیگر هیچ چشم اندار عملیاتی که رژیم را اندکی ترسانده باشد وجود نداشته وندارد .

یعنی در یک کلام از سال ۱۳۶۷ تا کنون یعنی آبان سال ۱۳۹۴ شمسی،از ارتش آزادیبخش  بجز پوسته ای"نمایشی" چیزی باقی نمانده است .رژیمیان جنایت پیشه اینرا نیز بخوبی دانسته و میدانند .تنها دست آوردی که ماندن در عراق برای مسعود داشت ،این بود که مریم"بانوی تابان" با هیئت همراه در فرنگ را با هر موج کشته ای که توُ سط خامنه ای حرام لقمه و همه دارو دسته اش در عراق انجام می گرفت ومی گیرد، به کار و تکاپو انداخته وخارجی به لشکرش اضافه وایرانی کم کند،اگر غیر از اینست مریم و بیت مستقر در اور چه هنر دیگری تا کنون داشته اند ؟

می گویند اشرف جهانی شد!

بعدش چی ؟

خط مسعود رجوی این بود وهست که ادای یاسر عرفات را در رابطه با فلسطین بازی کند،بخصوص پس از "ترور حکومت وملّت عراق" توّسط آمریکا وشرکا.

 بر همه روشن است که نه ایران خاک فلسطین است ونه مسعود عرفات،وداستان از زمین تا آسمان با هم فاصله دارد .

 اینهمه وزیر و وکیل سابق و فارغ وممکن است در آینده"شاغل"،بطور عام چه دردی از مردم ایران وبطور خاص چه دردی(تضمین سلامتی) بر ای ۳ هزار وچندی از"بچهّ های مردم ایران" در عراق(اشرف- لیبرتی) را درمان کرده اند ؟

امّا

سخن ومسئله اصلی اینست که آیا اسب مهم است وزمین تاختن یا اسب سوار ؟

این سخن همیشگی رهبر عالیقدر بود که می گفت :

" ای برادران وای خواهران ،جایزه را به اسب میدهند یا اسب سوار ؟ "

باتوّجه به توضحیات بالا آیا براستی،جان اسب سوار واجب است یا امنیت مکان مین کاری شده اسب؟

براستی اگر این"بچّه های مردم ایران" جانشان وحرمتشان ارزشی دارد سران سازمان به سرکردگی مسعود باید بین زمین"مین کاری ودینامیت" گذاری شده لیبرتی که سر فتیله اش به دست آخوند بی شرفی همچون خامنه ای در جهنمّ عراق است وهر از چندی با چراغ سبز"آقا حسین" با رفقای دیگر روشن می شود،بر کدامیک از راه حلهای زیر با اینهمه هزینه های مادی وانسانی طی این سالها پای می فشره وهر آنچه را در توان داشتند به منسه عمل می کشیدند ؟

کدامیک را :

امنیت یا انتقال ؟

نفرین به قتل و هر آنکه برافروخت نار قتل(برداشتی از شعر آقای یغمائی به تقبیح جنگ)

ای ننگ بر قدرت طلبی

ای ننگ بر قاتلان

ای ننگ بر اینهمه بی رحمی وشقاوت

تف بر ریش خامنه ای وهمه لشکریانش .

م- ت اخلاقی

۵ آبان ۱۳۹۴